Zojuist het boek 'De tuin van de Samoerai' van Gail Tsukiyama in één adem uitgelezen. Opnieuw werd ik getroffen door de pure eenvoud waarin nederigheid als onderdeel van de Japanse cultuur verpakt is. Opnieuw beleefde ik intens emotionele momenten waarin ik overspoeld werd door de tweeling vreugde en verdriet. Ik werd warm en week van binnen en begreep plots de betekenis van de uitdrukking door liefde 'wegsmelten'. Het gevoel dat je vloeibaar bent geworden en je binnenste één warme zacht deinende gelei. Ik begrijp nu ook hoe een sneeuwpop zich moet voelen als hij door de zon tot smelten wordt bewogen. Prachtig en ontroerend verhaal!

De tuin van de Samoerai, Gail Tsukiyama