Paranormale gaven en spiritualiteit zijn de twee dingen die mij als kind het meeste angst hebben ingeboezemd. De oma's, ooms en tantes ook. Ze maakten er vele grapjes over om de angst te bezweren en hielden heimelijke gesprekken erg samenzweerderig van aard.
Het heeft me ruim 40 jaar gekost om te ontdekken dat de angst eigenlijk juist was voor hetgeen ik diep van binnen was, de angst keerde zich tegen mijn natuurlijke zijn. Door de fabeltjes en leugens om de mystiek heen, ook die van alle bekende religies ontstond er een beeld dat paranormaal en spiritualiteit iets buitenaards moest zijn die enkel aan een hogere macht toebehoorde en enkel door speciale gezanten vertaald kon worden voor het gewone publiek, ik dus. Nooit kwam het in me op dat deze mystieke gaven dingen waren die ik 'gewoon' bezat. Het drong niet door dat de vreemde woorden en helse beelden ontsproten aan rijkelijke fantasie van cineasten niet datgene was wat eigenlijk bedoeld werd. De pure kracht in jezelf. Ik aanvaarde mezelf gewoon zoals ik was en het bestond niet dat die buitengewone eigenschappen iets van mezelf konden zijn.
Wat mij meer en meer opvalt en in mijn gesprekken met anderen naar boven komt is het besef hoezeer ons dynamische leven bepaalt wordt door statisch geformuleerde waarden en normen. Er is geen ruimte meer voor anders zijn. Elke vorm van anders zijn wordt getypeerd en gekenmerkt tot in het kleinst waarneembare detail als een afwijking van de norm die hulp behoeft om te voldoen aan diezelfde norm. Het doel heet dan het individu te genezen waardoor het zich maximaal en gezond kan ontwikkelen.
Normen zijn per definitie statisch, eenmaal geformuleerd leven ze hun eigen leven zonder respect voor de dynamische natuur waar wij onderdeel van zijn. Wij verzuimen consequent de normen en waarden tijdig bij te stellen aan de gewijzigde omstandigheden, omstandigheden die zich in een continue stroom blijven veranderen. Daar wij onze medemens willen helpen door het bepalen van normen voor alles wat ons leven raakt, bereiken wij juist het tegenovergestelde. Wij beperken het individu en het recht tot zelfontplooiing. Het non-discriminatieve recht om je eigen individu te zijn en je eigen keuzes te maken.
Sinds jaar en dag bewonder ik de nederigheid die Japanners aangeboren hebben gekregen zo lijkt mij. In elk geval is het een trots en voor mij imposant onderdeel van de Japanse cultuur.
Nederigheid ervaar ik als een grote deugd die je instaat stelt om onvoorwaardelijk een ander ter wille te zijn. Je geeft de persoon tegenover je alle aandacht en zorg die hij/zij op dat specifieke moment nodig heeft zonder jezelf op welke manier dan ook op te dringen. Immense pijnen worden zwijgend en zonder uiterlijk gebaar of herkenbaarheid gedragen evenals de innerlijke en uitbundige vreugde van de kleine of grote successen stilzwijgend geboekt, schuil gaan achter een klein en bescheiden glimlachje.
Het modern en maatschappelijk probleem:
- Wie zijn wij?
- Waar gaan we naartoe?
- Wat moet ik doen?
- Hoe kan ik kiezen wat ik wil?
Het antwoord zit in onszelf, we moeten het alleen daar zien te vinden!
De huidige maatschappij laat geen ruimte tot zelfontplooiing, alles moet voldoen aan een norm die vooral statistisch is vastgesteld. Standaard verweer is, ik wil wel maar kan niet want ... mijn omgeving/ omstandigheden laten dat niet toe. De sociale orde vereist succes, carrière, net als alle voorgangers die succes behaald hebben, c.q. 'rijkdom' vergaard hebben.
Het gebeurt me weleens dat ik plotseling getroffen word door een diepere betekenis van een woord dat anders zo gewoon is. Vaak zijn dat daarbij woorden die in religieuze zin zo vaak gebruikt worden maar waarvan ik nog nooit echt begrepen had wat ermee bedoeld was. Het was om maar te zeggen een lege huls voor mij, een samenstel van letters die niets in mij opriepen tot nu zoals met 'vergeven'.
Vergeven is hier bedoeld als in de context van het christelijke geloof dat je je de biecht laat afnemen en God om vergiffenis vraagt waarop de priester steevast zal antwoorden dat je 'zonden' vergeven zullen worden bij het opzeggen van bijvoorbeeld 10 'weesgegroetjes'. Altijd heb ik me verbaasd dat een toch nog altijd gewone sterveling, een priester in dit geval, als uitvoerend machthebbende in staat was om vergiffenis te schenken en de voorwaarden te bepalen waaronder het heilige gebaar plaats zou kunnen vinden. Steevast dringt zich dan de vraag in me op op basis van welke autoriteit dit recht dan wel verleend zou zijn. Ik heb nog nooit iemand over mezelf laten oordelen, laat staan dat ik een ander de bevoegdheid zou geven over mijn persoon te oordelen. De gedachte alleen al doet me gruwelen en schudden op mijn grondvesten.
De functie van pijn en angst wordt vaak verkeerd begrepen. In veruit de meeste gevallen leren we terwijl we opgroeien ons te verschuilen hiervoor. We leren angst en pijn te vermijden. De hele omgeving wordt zo ingericht dat deze beladen emotionele prikkels niet of nauwelijks voorkomen. Het vreemde effect hiervan is dat we dezelfde prikkels juist in extreme situaties gaan opzoeken. Denk hierbij maar aan base jumpen of het gebruik van drugs. Het lijkt dus dat we ons er niet los van kunnen maken en als het ontbreekt dat we andere middelen (op)zoeken om het aan te vullen. Angst en pijn in onze huidige omgeving proberen we te ontwijken en spoort ons aan het tegenovergestelde te doen dan waar het juist voor bedoeld is, onze overlevingskansen vergroten.
De laatste dagen merk ik dat ik weer hyper ben. Na een poos van veel zelfreflectie en ontspanning volgt er bij mij steevast een periode waarin ik mijn gedachten (moet)verdrink(en) met druk bezig zijn. Het is een vreemd gevoel van binnen. Heel onrustig en gedachten komen dan als onwelkome gasten plots opdraven. Ik schrik er zelfs van en heb vervolgens moeite om de gedachten letterlijk van me af te schudden.
Die periodes van onrust duren ook heel langer, veel langer in elk geval dan de momenten van rust. De activiteiten dienen dan als medicijn, al is concentratie dan ontzettend moeilijk en ver te zoeken. Het schrijven van deze tekst gaat me ook beduidend moeilijker af dan een paar dagen geleden. Ging het toen vloeiend en vanzelf, nu moet ik me er echt toe aanzetten om een paar letters op 'papier' te krijgen. Toch dwing ik me er nu maar eens toe om die hakkelende gedachten toch maar eens vast te leggen. Je weet maar nooit waar het goed voor is.
Als de Liefde, het favoriete onderwerp van Toon Hermans. Een alom gebruikt symbool met een zweem van romantiek. Emotioneel zwaar beladen en door de eeuwen heen bezongen.
Vanmorgen tijdens de wandeling met de honden zag ik plots de verbintenis tussen liefde en aantrekkingskracht. Liefde is de belichaming van een intense aantrekkingskracht tussen twee mensen, maar kunnen ook dieren zijn. Wij hebben de liefde geromantiseerd, er een tintje aan gegeven, het benoemd en bezongen maar in de natuur ontdaan van alle franje noemen wij het aantrekkingskracht. Datgene dat de dingen der aarde en hemel met elkaar verbindt. Het bestaat tussen atomen en maakt het tot moleculen alwaar het een nieuwe verbintenis aangaat tot objecten die na een hele reeks samengaan tot een planeet en uiteindelijk tot een geheel van zonnestelsels wat wij nu de ruimte noemen. Zeg maar de aantrekkingskracht is alom tegenwoordig. Deze aantrekkingskracht is minstens net zo sterk als de liefde.
Deze woorden heb ik de laatste dagen nu al een paar keer gebruikt en nu pas dring ik tot de kern van de boodschap door. Dit is zoals ik het verwoord heb:
"Mijn pen draait overuren. Maar die heeft dan ook geduldig op mij zitten/liggen wachten net zoals het papier waarop ik dit schrijf (mijn geschreven dagboek e.d.) geduldig zal zijn op het moment dat een ander het wil en kan lezen, wetende dat geen woord of betekenis ervan verloren zal gaan voor diegene die geduld betracht."
Archetype, een beladen woord. Geliefd bij psychologen, gehaat bij gewone mensen.
Ik herinner mij vaak het verwijt, 'je moet niet generaliseren'. Mijn verdediging is steevast ik generaliseer niet! Wat ik wel doe is een vergelijk maken met het archetype dat ik in elk mens zie. Je zou het in een andere context als generaliseren kunnen betitelen. Deze term wordt echter vaak geassocieerd met alles over een kam scheren, negatief dus, en dat is nu juist iets wat ik niet wil doen. Vandaar mijn opmerking, ik generaliseer niet. Maar wat is nu mijn associatie met archetype?
Gisteren kwam ineens deze gedachte bij me op:
"Zijn hunkerende gedachten herinneringen aan eerdere ervaring(en) misschien uit eerdere leven(s)?"
Al vaker ben ik tot de conclusie gekomen, dat vele paranormale ervaringen voor mij opgesloten liggen in hele kleine dingetjes. Het zijn maar subtiele verschillen die ik opmerk, maar waar een wereld van verschil in zit tegen de heersende gedachte. Door mijn omgeving worden deze signalen vaak niet opgepikt en als er al over gesproken wordt afgedaan met flauwekul. Ze gaan daarin zelfs nog een stukje verder, ze fantaseren hoe het eventueel wel zo zou kunnen zijn en roepen allerlei mystiek aan om hun woorden kracht bij te zetten. Dit wordt dan als het even kan grandioos verfilmd en we kunnen met zijn allen lekker achteroverleunend, popcorn etend en cola drinkend 'genieten' of 'gruwelen' van de beelden die ons voorgeschoteld worden. Na de voorstelling gaan we al lachend en desgewenst nog na-gruwelend naar huis en gaan verder met ons leven en zijn compleet vergeten wat de eigenlijke opmerking was.
- U bevindt zich hier:
-
Home
- Dagboek