Het gebeurt me weleens dat ik plotseling getroffen word door een diepere betekenis van een woord dat anders zo gewoon is. Vaak zijn dat daarbij woorden die in religieuze zin zo vaak gebruikt worden maar waarvan ik nog nooit echt begrepen had wat ermee bedoeld was. Het was om maar te zeggen een lege huls voor mij, een samenstel van letters die niets in mij opriepen tot nu zoals met 'vergeven'.

Vergeven is hier bedoeld als in de context van het christelijke geloof dat je je de biecht laat afnemen en God om vergiffenis vraagt waarop de priester steevast zal antwoorden dat je 'zonden' vergeven zullen worden bij het opzeggen van bijvoorbeeld 10 'weesgegroetjes'. Altijd heb ik me verbaasd dat een toch nog altijd gewone sterveling, een priester in dit geval, als uitvoerend machthebbende in staat was om vergiffenis te schenken en de voorwaarden te bepalen waaronder het heilige gebaar plaats zou kunnen vinden. Steevast dringt zich dan de vraag in me op op basis van welke autoriteit dit recht dan wel verleend zou zijn. Ik heb nog nooit iemand over mezelf laten oordelen, laat staan dat ik een ander de bevoegdheid zou geven over mijn persoon te oordelen. De gedachte alleen al doet me gruwelen en schudden op mijn grondvesten.

Dit alles totdat ik vannacht in een van mijn vele wake's plotseling 'het licht zag'. Een priester kan je met een gerust hart vergiffenis schenken en elke voorwaarde stellen die hem lief is, vermits je het er maar zelf eens mee bent. Met andere woorden, je bent het zelf die als enige in staat is jezelf vergiffenis te schenken. De priester fungeert hier slechts als mediator naar jezelf. Zolang je geen besef hebt dat jij het zelf bent die ten overstaan van je zelf tot inkeer moet komen en de zonde van je daad te zien, kan geen priester dit voor je bepalen.

Natuurlijk is het makkelijk om een ander te laten oordelen in dit geval over jezelf, makkelijker dan zelf de verantwoording te nemen en te beseffen wat je gedaan of juist niet gedaan hebt en de consequenties daarvan te overzien en te accepteren. Pas dan kan je een 'simpel' maar welgemeend sorry zeggen tegen de getroffene en als troost jezelf vergeven voor de onbedoelde schade toegebracht. Wij zijn in het leven niet anders bezig dan te proberen een ander te behagen c.q. we kunnen niet meer dan ons best doen en in dat streven bestaat er geen fout maar alleen jammer maar helaas. De wereld zal toch doordraaien en morgen is er toch weer een nieuwe dag waarin je opnieuw alleen dan gelukkig kunt zijn als je dat zelf zo wilt ervaren.

Een apart gevoel maakte zich van mij meester toen ik mij dit bij een specifiek geval realiseerde en het woord 'sorry' mompelde voor het onbedoeld en onbeheerst uitvallen cq heftig reageren op iets dat ik (helaas) al weer vergeten ben. Ik zag inderdaad het licht tegelijkertijd betreurend dat het zo verscholen moet zijn onder een lading religieuze mystiek. De pure eenvoud van deze gedachte, de betekenis van vergiffenis, deden me opnieuw beseffen hoe magistraal eenvoudig het leven in elkaar zit. Diep vervuld van een innerlijke blijdschap kon ik toen de slaap hervatten. En met dezelfde blijdschap leg ik het hier nu vast. Wat is het toch mooi om steeds weer opnieuw het licht te mogen zien.