Gisteren kwam ineens deze gedachte bij me op:
"Zijn hunkerende gedachten herinneringen aan eerdere ervaring(en) misschien uit eerdere leven(s)?"
Al vaker ben ik tot de conclusie gekomen, dat vele paranormale ervaringen voor mij opgesloten liggen in hele kleine dingetjes. Het zijn maar subtiele verschillen die ik opmerk, maar waar een wereld van verschil in zit tegen de heersende gedachte. Door mijn omgeving worden deze signalen vaak niet opgepikt en als er al over gesproken wordt afgedaan met flauwekul. Ze gaan daarin zelfs nog een stukje verder, ze fantaseren hoe het eventueel wel zo zou kunnen zijn en roepen allerlei mystiek aan om hun woorden kracht bij te zetten. Dit wordt dan als het even kan grandioos verfilmd en we kunnen met zijn allen lekker achteroverleunend, popcorn etend en cola drinkend 'genieten' of 'gruwelen' van de beelden die ons voorgeschoteld worden. Na de voorstelling gaan we al lachend en desgewenst nog na-gruwelend naar huis en gaan verder met ons leven en zijn compleet vergeten wat de eigenlijke opmerking was.
Vaker heb ik mij afgevraagd hoe het toch bijvoorbeeld komt, dat de beelden over Japan bij mij zo vertrouwd overkomen. Het boek Shõgun heb ik al 7 keer gelezen en nog krijg ik er geen genoeg van. 'It feels like home' zouden ze in Amerika zeggen. Hoe kan iets vertrouwd zijn als je er nog nooit geweest bent, hoe kan iets vertrouwd zijn als je het van tevoren nog nooit gezien hebt?
Precies, dat dacht ik ook, ik ben er al eens geweest maar dan moet dat wel op een ander 'tijdstip' geweest zijn. Als ik met deze 'vondst' kijk naar andere ervaringen en ga zoeken naar waar die hunkering vandaan komt, cq waar die aan gerelateerd is, dan moet er iets van herkenning inzitten, anders hoef je namelijk niet te hunkeren en ben je eerder verbaasd over hetgeen je 'ziet'. Dan is het immers een nieuwe ervaring. Als je de 'beelden' nooit gezien hebt , kun je er ook niet over dromen. Tuurlijk je kunt ze in een film of boek of tijdschrift eerder gezien hebben, maar mijn ervaring is, dat wat je nog nooit ervaren hebt dat je het ook niet ziet. Als je er geen associatie mee hebt in je eigen gevoel, zal het zien van de beelden geen gevoel bij je oproepen. Dus blijf ik bij mijn eerdere stelling, dat je het dus al eens meegemaakt moet hebben en ik weet zeker dat ik in dit leven nog nooit in Japan ben geweest. Dat kan dan alleen maar in een eerder leven geweest zijn en is deze gedachte een herinnering aan een ervaring uit een vorig leven.
Omdat deze ervaring, dit gevoel zo dicht bij mezelf staat, vergeet ik de dimensie die ertussen zit. Het wordt een onderdeel van mezelf. Het is zo vertrouwd, dus hoe kan het vreemd zijn. De feitelijke gedachte dat iets uit een vorig leven zou kunnen zijn, of überhaupt dat er vorige levens zouden bestaan, zou me een 'paar' jaar geleden op de brandstapel hebben doen belanden.
Tegenwoordig wordt je eenvoudig als 'Yomanda' afgedaan en weggehoond. Als je al zoiets wilt denken dan kan dat toch niet met een gedachte die vertrouwd bij je overkomt, dat beeld strookt niet met de ellende die in je geheugen gegrift staat die past bij uitspraken over vorige levens. Je kunt uit pure zelfverdediging dus ook niet anders dan ze als vertrouwd en eigen zien. In dit geval omdat je ze waarschijnlijk ook nog eens zo vaak hebt. Een grote frequentie in dit leven, maar dus ook in vorige levens en in de ervaring van alle eerdere levens bij elkaar opgeteld zijn dat er heel veel.
Dit besef is voor mij als een puzzelstukje dat op zijn plaats valt. Het klopt gewoon en past precies in de openingen die het had achtergelaten toen het werd weggepakt. Het beeld dat iemand daarvoor een mes of ander operatie-werktuig heeft moeten gebruiken laat ik maar even achterwege.
