Deze handleiding draag ik op aan een ieder die de karakteristieken van 'de Indigo' in zich draagt en voor het moment niet weet hoe ermee om te gaan. Voor naastenliefden is het misschien een handvat om de indigo vooral indigo te laten zijn.

De wereldverbeteraar

Jarenlang heb ik met dit thema geworsteld en nog. Moeilijk is het te begrijpen dat de wereld niet op jouw hulp zit te wachten, erger nog als je je hulp eenmaal aangeboden hebt, of misschien wel opgedrongen zoals ik zo vaak doe , ontstaat vaak een geanimeerd gesprek met vaak onverwachte resultaten als gevolg van het onbegrip waar je op stuit. Hoe anders verloopt het dan het in je geest ontstane beeld in de 'harde' realiteit van alledag. Een immens gevoel van verdriet en frustratie maakt zich in dat soort gevallen van mij meester. Hoe anders is het droombeeld van 'je zaait wat je oogst' en 'als je goed bent voor anderen zullen zij jou belonen voor je goede daad', al is het maar met een tevreden en gelukzalige glimlach, meer heb je immers niet nodig. Nee dan is de boosheid die de ander heeft overmand een steek in je ziel. De teleurstelling in de ogen van de ander hakt als een vlijmscherp zwaard dwars door je heen. Zelf verwerk ik het gevoel met schoppen tegen alles wat dan in mijn buurt is en dan vooral het systeem dat het onmogelijk maakt dat ik mij direct kan uitdrukken zoals ik het voel. Ja op zo'n momenten ben ik het ongeluk zelve. Gevangen in de paradoxale dualiteit. Je moet eerlijk zijn en je gevoelens uiten, je zelf zijn! Maar als je ze uit krijg je te horen dat de ander niet op jouw gevoelens zit te wachten, dat jouw gevoelens pijnlijk voor de ander zijn en vervolgens moet je leren je anders uit te drukken, vooral niet jezelf zijn dus.

Het gevoel dat me weer uit deze impasse haalt is het besef dat ik ongeduldig ben, dat ik te snel resultaat wil of beter dat ik me niet heb aangepast aan het tijdsbesef van het eigenlijke 'slachtoffer'. Als ik de ander wil helpen zal ik me ook moeten richten naar de behoefte van de ander, de behoefte van dat specifieke moment en dan vooral ook oog hebben voor de weg die de ander zal moeten bewandelen om zijn behoefte te bevredigen. Dat pad kan ik niet veranderen. Hoezeer ik ook zal proberen je een andere weg op te duwen, je zult toch halsstarrig vasthouden aan je eigen gekozen weg en terecht. Als ik mij daarbij neer leg en mezelf eerst synchroniseer, pas dan kan ik zien welk 'advies' op dat moment 'past' en pas dan zal de ander ook in staat zijn om mijn advies te horen en te begrijpen en ernaar te handelen. Het is dan niet een poging de ander te bewegen een ander pad te kiezen, maar niet meer dan de ander helpen begrijpen welk pad hij gekozen heeft. Met andere woorden het gekozen pad helpen te 'verlichten' zodat de ander kan 'zien' wat hij doet en zijn eigen beslissing kan nemen. En als je dan het 'aha' licht in de ogen van de ander ziet pas dan voelt het als een weldaad, pas dan groeien je eigen vleugeltjes en kan je verder naar de volgende bloem om het te helpen bestuiven zodat het zichzelf kan voortplanten en doorgaan met de eigen evolutie.

Het is dat begrip dat mij kalmeert en het is dat besef dat me weer de kracht geeft om het leven met nieuwe moed tegemoet te treden en te doen waar ik goed in ben!

Omgaan met spiritualiteit

Omgaan met spiritualiteit heeft mij tenminste 40 jaar gekost om vat op te krijgen. Sinds jaar en dag is spiritualiteit een vies en angstaanjagend woord. Het is een fenomeen dat juist vanwege het grote onbegrip verketterd is. De verdediging van de grote groep die spiritualiteit niet begrijpt is door het belachelijk te maken door eenieder die er ook maar iets in ziet of herkent uit te lachen, door de bekentenissen van de dapperen de grond in te boren en af te doen als gevaarlijke spinsels die met alle geweld onderdrukt moeten worden. Er leeft een immense angst bij de grote groep voor het onbekende. Deze angst wordt verder aangewakkerd door de verschillende godsdiensten die net zoals de groep zelf vooral vecht voor het eigen voortbestaan en zo een onstilbare honger heeft naar macht en controle. Het voortbestaan van de groep enkel omwille van de groep is een overal en in elke maatschappij terugkerend verschijnsel, terwijl de groep eigenlijk was ontstaan juist ten behoeve van het individu.

Juist omdat spiritualiteit vooral om jezelf gaat, je innerlijke zelf, een innerlijk zelf dat je maar nauwelijks kunt begrijpen, begrip bemoeilijkt door de tranen die het vele verdriet steeds weer met zich mee brengt. De tranen vertroebelen het beeld en de heftige emotie vraagt om aandacht. Niet verwonderlijk dat dan vanuit onbegrip de waarheid elders gezocht wordt. Voor een pijntje ga je naar de dokter, voor het redden van je innerlijke zelf, je ziel grijp je naar het geloof. De priesters verkondigen dit geloof en hullen zich in een mysterieus gewaad. Ze geven je houvast en vertrouwen middels een 'vaderlijk' begrip niet wetende dat dit 'begrip' juist hun machtspositie is die zij op hun beurt weer met alle middelen zullen verdedigen...

Veel woorden voor een inleiding in spiritueel bewustzijn, maar vooral veel leed, onnodig en extreem veel leed en daardoor des te pijnlijker als het antwoord heel simpel blijkt te zijn, te simpel om te geloven, simpliciteit onmogelijk gemaakt door het collectief samenzijn en bewustzijn. Simpliciteit dat gezien de heftige emoties waarin het telkens gedompeld is gewoon niet waar kan zijn, of misschien toch... Spiritualiteit is niet meer en iet minder dan omgaan met jezelf!

Vele horror films en heksen verhalen staan in mijn geheugen gegrift en hebben tot voor kort voor de nodige angsten en nachtmerries gezorgd. Jarenlang heb ik als kind de doodsangsten gezien in de gezichten van de ouderen rondom mij, natuurlijk bevinden die angsten zich ergens daarbuiten, onbekende en onmenselijk grote krachten die een hele beschaving te gronde kunnen richten (volgens de geschiedschrijving daadwerkelijk gebeurd). Hoe kan het dan dat jij gaven bezit om het duistere te begrijpen, de gave om licht in deze duisternis te werpen? Dit kan niet waar zijn, toch? Het kan toch niet waar zijn dat die beschavingen zichzelf te gronde hebben gericht door een simpel onbegrip?

Het antwoord laat zich raden. Spiritualiteit is niet meer en niet minder dan jezelf leren kennen. DE grote kracht die er schuil gaat in jezelf, de kracht die al het andere mogelijk maakt, de kosmische kracht die in elk wezen aanwezig is, klaar is voor gebruik wanneer je maar wilt, fout, wanneer je maar ervoor kiest! Je bent zelf de producent, regisseur en acteur van je eigen (horror-)film. De kracht hiervan? De meest gruwelijke oorlog in ons bestaan is terug te voeren op de gedachten-dwaling van een enkele despoot...

Nog zoiets, hoe kan je het gewoon vinden om gegevens op te slaan op een harde schijf of nog beter je eigen USB-stick en die gegevens vervolgens op een andere computer weer tevoorschijn te halen en dan toch telepathie en andere paranormale mogelijkheden belachelijk vinden? God schiep de mens naar zijn evenbeeld zeggen de godsdienstige geleerden onder ons, en naar mijn weten schiep de mens de wereld naar zijn evenbeeld, de computer en het internet daarbij inbegrepen.

Terug naar mezelf, spiritualiteit is dus niet meer en niet minder dan mezelf leren kennen inclusief alle wonderen gemakshalve toegeschreven aan Gods hand of welke andere god dan ook. Mezelf zien als onderdeel van het grote geheel, mezelf als klein radertje, onmisbaar en net zo krachtig als de som der delen. Mijn zielenroerselen, ondoorgrondelijk voor de wetenschap maar daardoor zeker niet minder dan een (simpele) waarheid.

zwart/wit

Vaak loop ik tegen deze beschuldiging aan, ik denk (te) zwart/wit. Het is allemaal niet zo scherp afgetekend zoals ik het verwoordt, luidt het dan. En dat terwijl ik toch juist alles in zijn 'totaliteit' beschouw. Een totaliteit die voor mij niets anders is dan een chaotisch geordend geheel van toevallig of niet toevallig gemaakte keuzes van alle levensvormen tezamen. Ik kan niet anders dan alles in relatie tot elkaar zien. Het een bestaat niet zonder het ander, geen positief zonder negatief enz. Het is allemaal maar relatief en dus niet eenvoudig te verwoorden waarmee ik maar wil zeggen, ik denk juist helemaal niet zwart/wit. Wel realiseer ik me dat alles een keerzijde heeft, zwart/wit bestaat en is overal om ons heen. Elk negatief heeft zijn positief en andersom.

Ik denk ook helder. Als ik een 'probleem' beschouw zie ik het helder voor me en is de oorsprong en waar het toe zal leiden, oorzaak en gevolg dus scherp in mijn geest afgetekend. Misschien dat ik het daarom juist scherp neer kan zetten in de hoop het mijn gesprekspartner te verduidelijken. Dit scherp neerzetten betekend echter allerminst dat er maar één realiteit bestaat. Die realiteit is niets meer en niets minder dan een afdruk van een aantal toevalligheden bij elkaar, die slechts bestaat op dat ene moment en continu aan verandering onderhevig zal zijn. Het is een momentopname van een resultante van gemaakte keuzes in een dynamisch geheel. Zodra het is gezegd is de geldigheid al onderhevig aan corrosie.

Zwart/wit? echt niet. Zwart/wit denken suggereert dat ik een statisch beeld zou hebben van een toch echt wel dynamisch geheel. Pas als je het dynamisch geheel als basis neemt kan je relatief gezien statische vergelijkingen maken. Dat dynamisch geheel zit diep verankerd in mijn totale (bewust)zijn en ga ik er wellicht te makkelijk aan voorbij, te makkelijk omdat het zo vanzelfsprekend is.

De verhitte discussies die het veroorzaakt zijn alleszins anders dan makkelijk omdat de probleemstelling verschuift naar mijn schijnbaar te 'eenvoudige' voorstelling van zaken. Wellicht kan deze biecht helpen als 'mystifyer' bij de volgende gelegenheid. Niets is wat het lijkt, het lijkt enkel op wat het misschien zou kunnen zijn, voor even dan.